The Monophobic

این روزها دیگه کمتر آلبومیه که تا تاریخ عرضه شدنش روی اینترنت leak نشه. موضوع فقط اینه که این اتفاق کی میفته. متاسفانه یا خوشبختانه برای آلبوم جدید گروه Dream Theater با عنوان Black Clouds and Silver Linings این اتفاق چیزی حدود 1 ماه قبل از عرضه این آلبوم افتاده (تاریخ عرضه رسمی 23 جونه، باز وضعشون از opeth که دو ماه زودتر leak شدن بهتره).
این پست به سنت چند سال کار این بلاگ به review این آلبوم میپردازه که از نان شب واجبتره!!((:

قبل از هر چیز باید بگم این review تا جایی که میتونستم بی نظر و بعد از چندین بار گوش کردن آلبوم داره انجام میشه و سعیم بر این بوده و هست که صرف نظر از علاقه خودم به این گروه کاملا بی طرفانه و بدون جو گیری ناشی از شنیدن دفعات اول بنویسمش. در نتیجه چند روزی فرصت دادم و درست حسابی کار رو گوش کردم تا برسم به الان

- آلبوم دارای 6 ترکه که ترک لیستش رو توی چند تا پست پایینتر میتونید پیدا کنید. مثل اکثر آلبومهای دیگه گروه زمان اکثر آهنگها طولانیه. Mike Portnoy درامر گروه مدتی پیش گفته بود این آلبوم شامل 4 آهنگ Epic و طولانی و 2 آهنگ Single با ساختار ساده تره که دقیقا این موضوع به وقوع پیوسته.

اختلافهای اساسی این آلبوم با آلبومهای اخیر گروه (Octavarium , Systematic Chaos و Train of Thought ) که آلبومهایی هستن که بیشتری انتقادها بهشون وارد بوده به نظر من به شرح زیره:

1. مهمترین اختلاف اینه که گروه توی این آلبوم سعی کرده به سبک خودش موزیک بنویسه نه اینکه Inspirationهاش رو از گروههایی مثل Muse, Opeth, Metallica, Evanescence و ... بگیره. چیزی که توی دو سه آلبوم آخر گروه شامل 2-3 ترک در هر آلبوم میشد. مواردی نظیر Never enough, Panic Attack, Prophets of War, Forsaken که هنوز هم باهاشون کنار نیومدم و فکر نکنم بیام. درنتیجه این آلبوم مجددا از اون کارهاست که میتونم بدون اینکه آهنگی رو skip کنم همش رو گوش بدم.

2. از نظر Production این آلبوم صدای خیلی بهتری به نسبت Systematic Chaos داره ولی به نظر من با Octavarium با اون صدای فوق اعلاده و 3Dش! قابل قیاس نیست. Guitar tone توی این آلبوم بیشتر از امپلی فایرهای Mesa Boogie Mark 2C Plus و Mesa Boogie Mark 4 و Mesa Boogie Lonestar گرفته شده که خوب دوستانی که آشنایی دارن میدونن به نسبت rectifier roadking های آلبوم octavarium یا train of thought صدای سنتی تر و دهه هشتادی تری دارن.

3. یه موضوع خوشحال کننده دیگه واسه من اجرای سولوهای خیلی موزیکالتر و کمتر "فقط تکنیکال" تر در این آلبوم بود. حجم سولوهای گیتار بسیار طولانی تر از 1-2 آلبوم اخیر گروه بود و مشخص بود سولوها خیلی بافکرتر زده شده تا اینکه با یه improvise خیلی تکنیکال روبرو باشیم (Dark Eternal Night توی آلبوم قبلی یه نمونه افتضاح سولو زدن بود به نظر من)

4. مایک پورتنوی توی این آلبوم کمتر به امر خطیر خوانندگی پرداخته و بیشتر به درامز زدنش رسیده. هرچند هنوز یه جاهایی حضور پر رنگی داره ولی من اینجا بیشتر تونستم تحملش کنم تا آلبوم قبل. مخصوصا اون پارت مشابه rap خوندنش تو prophets of war! ((:

5. متاسفانه باز زیاد خبری از bass توی این آلبوم نبود. از نظر bass lineها این آلبوم به نسبت قبلیها ضعیفتره. John Myung Where are you?

6. رادس از پیانو بیشتر استفاده کرده و in my book پیانو + جوردن رادس همیشه دوست داشتنیه. ضمنا توی این آلبوم کمتر سولوی چرت زده و بیشتر فضاسازی کرده که باز برای من دوست داشتنیه.

7. هرچقدر melody vocals ها و خوندن laBrie توی این آلبوم خوب و ردیفه، lyricها بچه گانه و ضعیفن. این آلبوم برخلاف Systematic Chaos از لیریکهای "real" و وقایع جدی به جای fantasy بهره برده ولی به نظر من بسیار بسیار بد نوشته شدن. شاید به جز Wither هیچ کدوم از ترکها از نظر lyric حتی خوب هم نباشن. چه برسه به عالی.

8. DT توی 2-3 آلبوم آخر داشت تبدیل میشد به یه گروه کاملا متال با سولوهای تکنیکال! که این مورد علاقه بعضیها هست. ولی من هنوز عاشق آهنگهای progressive rock گروه مثل take the time و under a glass moonم. این آلبوم شاید از نظر تعداد ریفهای سنگین و به یاد موندنی ضعیفتر از دو سه تا قبلیها باشه ولی از نظر progressionها و میزان نوازندگی گیتار آکوستیک و time changeها و این موارد عالیه.

اما یه review سریع از Trackها:

1. Nightmare to Remember: یه epic song تیره و طولانی راجع به تصادف رانندگی پتروچی در کودکی. به احتمال زیاد با baritone و کوک C زده شده. قبلا راجع بهش صحبت کردم. آهنگ بسیار قابل قبولیه بخصوص پارت clean وسطش که جزو بهترین ملودیهایی که گروه تا به حال نوشته. 8.5/10

2. Rite of Passage: اولین single آلبوم. یه اهنگ سر راست و با یه ساختار ساده و استاندارد.کوک گیتار D standard به نظر میاد. (لااقل از روی کلیپ) لیریک نسبتا خوبی داره و بحث بیشتر در مورد فراماسونری و نظم نوین جهانیه. Chorus خوب و سولوی گیتار بسیار خوبی داره ولی سولوی کیبرد مرخصه. به عنوان یه single بد نیست. 7/10

3. Wither: تنها power ballad آلبوم و کوتاهترین آهنگ با 5 دقیقه زمان. به نظر من میتونست اولین single البوم باشه چون واقعا یه سر و گردن از rite of passage بالاتره. ملودیها بسیار خوب و خوندن laBrie کاملا مناسب همچین آهنگهاییه. 8.5/10

4. Shattered Fortress: تکمیل کننده و پایان بخش آهنگهای مربوط به ترک الکلیسم آقای پورتنوی. این آهنگ به تنهایی شاید زیبا نباشه چون مجموعه ای از ایده های ترکهای قبلی گروهه ولی finale خیلی خوبیه برای اون ترکها. آروم کردن پارتهای سریع Glass Prison یا سریع کردن پارتهای repentence و موارد مشابه کار رو جالب کرده. سولوی کیبرد و گیتار به نظر من هر دو خوبن. 8/10 به خاطر اینکه بعضی جاها transitionها یه خورده جالب در نیومده.

5. The Best of Times: تنها آهنگ گروه که کمی بوی گروههای دیگه رو میده. شباهت آهنگ به کارهای Rush دیده میشه ولی از اونجا که DT همیشه حتی در روزهای Image and words به rush نزدیک بوده its ok by me ! این آهنگ بهترین سولوی این آلبوم و یکی از بدترین لیریکهای این آلبوم رو داره. کار رادس رو توی این آهنگ بسیار میپسندم ولی شاید اگه 3 دقیقه سولوی آخر پتروچی نبود این آهنگ اینقدر به چشم نمیومد. 8.5/10

6. The Count of Tuscany: با زمان 19 دقیقه ایش اصلی ترین آهنگ این آلبومه.از نظر موسیقی این آهنگ در یک کلام فوق العاده است. و از نظر لیریکال در یک کلام افتضاح! عملا توی این آهنگ تلفیقی از Dream Theater, Liquid Tension experiment, Neal Morse, Transatlentic, Pink Floyd, Megadeth و خیلی چیزهای دیگه میشه شنید. به نظر من بهترین Epic گروهه به نسبت Octavarium و In The Presence of Enemies. پارت پایانی آهنگ در یک کلام outstanding اه. 10/10

درکل به این آلبوم 8.5/10 میدم. باید دید در گذر زمان میتونه خودش رو خوب حفظ کنه یا پایینتر میره. ولی در بهتر بودنش از 3 آلبوم قبلی گروه شکی نیست. از نظر موزیک بسیار بهتر ولی از نظر لیریک بسیار ضعیف. شاید اگه وقت بیشتری صرف نوشتن این آلبوم میشد با یه کلاسیک طرف میبودیم. پرکاری بیش از حد هم معایب خودش رو داره ((:

تا بعد...

Labels: 2009, black clouds and silver linings, Dream Theater, review

مطلب را به بالاترین بفرستید:

شروعش اینه که خوشحالی. شادی از بودن و داشتن یه چیز نو. یه چیز تازه و جدید. حس خیلی خوبیه وجود یه تحول و تنوع جدید. انگیزه میگیری و همه چیز برات رنگ جدیدی خواهد داشت.

بعد، کم کم... عادت میکنی. برات take for granted میشه. بودن اون چیز نو که حالا دیگه زیاد هم نو نیست. دیگه از ملزوماته. از اهم واجبات تبدیل میشه به چیزی که باید باشه و هست. همیشه هست. همیشه بوده و همیشه خواهد بود.

بعد شروع میشه به خراب شدن. جالبه که همیشه وقتی چیزی شروع به خراب شدن میکنه به بدترین شکل ممکن این اتفاق میفته. همه جوره همه چی گند میخوره توش. خوب حالا میبینی که انگار اون پارت "همیشه خواهد بود" خیلی هم درست نیست...نه؟

خب... حالا شروع میکنی به زور زدن و تقلا کردن برای حفظش. برای اینکه باز برسی به این نقطه که "همیشه خواهد بود" رو درست کنی. حالا به هر طریق که میتونی. دو حالت که بیشتر نداره. یا درست میشه و یا نه.

اگه درست نشد که میری اول این متن!
اگه شد...خب باز شاید یه جورایی میری اول این متن، دوباره کم کم عادت میکنی. منتها شاید این بار قبل اینکه عادت بکنی گند و کثافتهایی رو ببینی که تا الان نمیدیدی. شاید تازه بفهمی که no one is perfect. شاید تازه این موضوع دستت بیاد که بابا خودت هم عددی نیست. اصلا هیچ کس عددی نیست. بیخودی داری زور میزنی واسه چی؟

جالبیش اینجاست که حتی به این هم عادت میکنی! به این که چیزی که برات مهم و نو و جدید و انگیزه و هزار تا مزخرف دیگه بوده حالا یه چیز کاملا trivial و عادیه. حتی بعضی اوقات حوصله سر بره. به این فکر میکنی که آیا همه چی همینطوریه؟ ممکنه باز بیفتی به تجربه چیزهای جدید. ولی فکر نمیکنم از این دایره بسته بره بیرون. لااقل ما که ندیدیم بره بیرون.

در نهایت نهایتش...چیزی که خیلی خوبه اون تجربه ایه که به دست میاد. حداقلش اینه که یاد میگیری بدونی که هیچ چیز جاوید نیست. هیچ چیز قرار نیست همیشه خوب باشه و همینطور هیچ چیز اونطور که دلت میخواد پیش نمیره.

آخر آخرش...فقط از این خوشحال میشی که "عادت میکنی". به همه چی. حتی به اینکه روز به روز چیزی توی چشمت تنزل کنه و تو هم باهاش تنزل کنی... آره بابا. عادت میکنی. سخت نگیر... به این هم عادت میکنی...

Labels: 2009, rant

مطلب را به بالاترین بفرستید: