جیمی هندریکس
جنیس جاپلین
جیم موریسون
فرانک زاپا
شاون لین
رندی رودز
کلیف برتون
گار سامویلسون
سید برت
جان لنون
جرج هریسون
...
و حالا هم ریچارد رایت. کیبردیست و پیانیست گروه افسانه ای پینک فلوید که به اونها پیوست. دارم فکر میکنم عجب گروه عجیب و غریبی اونور میشه ازشون درآورد!!
روحش شاد...شاید الان دارن با هم great gig in the sky گوش میدن یا echoes
Labels: pink floyd, richard wright, rip
مطلب را به بالاترین بفرستید:
خب به سلامتی آلبوم جدید متالیکا که خیلی از جماعت منتظرش بودن حدود ۱۰ روز زودتر از عرضه رسمی تو اینترنت پخش شد و اکثر بچه ها شنیدنش. چون فعلا این موضوع بحث داغه این پست رو اختصاص میدیم به یه review از این آلبوم.
خیلی از بچه هایی که از قدیم موسیقی متال و راک گوش میدن و زیاد میونه ای با گروههای مدرن تر امروزی مثل korn یا مواردی مثل trivium و ... ندارن موسیقی دهه 80 متالیکا ، اسلیر ، آیرون میدن و مگادث و امثالشون براشون اسطوره است. برای این جور افراد از جمله من آلبومهای دهه 90 متالیکا و مخصوصا آخریش یکی از یکی ضعیف تر به حساب میاد. هرچند که توی load و reload ترکهای خوب زیاده ولی حس جدیدی داره که کارهای دهه 80 این گروه رو تداعی نمیکنه و بعد از افتضاح st anger هم که دیگه من به شخصه قید دفاع از این گروه رو زدم (چون واقعا جایی هم واسه دفاع نذاشته بود ((: )
رو این حساب آلبوم جدید این گروه و عرضه شدنش لااقل در من انگیزه و اشتیاقی نذاشته بود. کاملا منتظر بودم یه چیزی بدتر از st anger بشنوم و کاملا بیخیال این داستان بودم. وجود گروههایی مثل opeth, porcupine tree, lamb of god, circus maximus و خیلیهای دیگه هم مزید بر علت بود که از موزیک خوب محروم نباشم
اما جالب اینجا بود که این بار که برعکس st anger هیچ اشتیاقی واسه البوم جدید این پیر و پاتالها وجود نداشت death magnetic خیلی بهتر از اون چیزی شد که به نظر میومد ((:
1. کوکهای استاندارد گیتارها بعد از اون low tuning وحشتناک st anger واقعا یه جور هوای تازه است واسه این آلبوم. البته من عاشق low tuning م و کیه که از کارهایی مثل nevermore یا dream theater بدش بیاد؟ ولی متالیکا با این قضیه زیاد جور در نمیاد اون هم low tuning های زیاد در حد B و C.
2. کل آلبوم بسیار حال و هوای کارهای دهه 80 گروه رو داره. ریفهای متنوع و پر از gallop ها و muteهای سریع معروف متالیکا، رکورد خیلی خوب صدای james که توی کوک استاندارد هم خونده و همینطور آهنگهایی که این بار نشون میده واقعا برای نوشتنشون کار شده نه اینکه با pro tools بشینن copy paste کنن.
3. production بسیار raw و خشکه. چیزی که سمبل کارهای rick rubin تهیه کننده این البوم متالیکا و تهیه کننده سالهای قبل slayer و rhcp و slipknot هم بوده. تقریبا خبری از reverb و delay و افکتهای time based نیست. شاید از این نظر این البوم رو بشه با ajfa مقایسه کرد. طبق معمول خیلی نمیشه bass شنید. از بعد از کلیف برتون بیس زیاد نقش کلیدی توی متالیکا نداشته و هنوز هم نداره
4. نقطه ضعف این آلبوم به نظر من سولوها و درامز لاینها هستن. سولوها فقط سریع و تکنیکال نواخته شدن ولی خبری از ملودیهایی که کرک همت به اونها معروف بود نه تکنیکش! نیست. شاید میشد خیلی بهتر از اینها فکر کرد روی قضیه سولو. من احساس میکنم خیلی جاها فقط سولو زده شده تا نگن کار بدون سولو بوده. ولی سولوها حسی به آهنگ اضافه نکردن. چیزی که در آهنگهای قدیمی این گروه مثل wherever I may Roam یا fade to black یا unforgiven شاهدش بودیم که سولو میتونست اوج کار باشه
5. درامز لاینها هم خیلی خیلی پیش پا افتاده و ساده هستن. شاید من زیادی کار جونورهایی مثل Portnoy, Peart, Lopez,Bozzio و ... رو گوش دادم ((:
در کل با توجه به سن و سال اعضای گروه و وضعیت مالی خوبشون این آلبوم به نظر من کار قابل قبول و خوبی بود. چون توی این سن دیگه نمیشه انتظار انگیزه زیادی واسه عرضه یه کار خوب و عالی داشت. چون این جماعت دیگه خودشون رو ثابت کردن به ملت ولی همینکه سعی کردن باز یه کار قابل قبول ارائه بدن جای تقدیر داره ((: من اگه جاشون بودم بعد تور همین آلبوم اعلان بازنشستگی میکردم. کاملا آبرومندانه و به موقع میتونه باشه...
و در آخر rating. از نظر من 8/10. بهترین کار گروه از black به این ور به حساب میارمش. تا شما چی بگین؟
تا بعد...
Labels: death magnetic, metallica, review
مطلب را به بالاترین بفرستید:
