خب این همه ملت همیشه در صحنه اومدن گفتن آپدیت کن ما هم دو تا دو تا براتون میذاریم هرچند که ماشالا همه کالیبرها بالاست و دریغ از یه بحث و نظر و کامنت . به هرحال من چون سرم درد میکنه برای بحث و معمولا بهترین روش ایجاد بحث مقایسه است این پست رو اختصاص میدم به مقایسه دو آلبوم آخر دو تا از گروه های دایناسور : یعنی جوداس پریست و آیرون میدن.

Judas Priest – Angels of Retribution
آخرین آلبوم جوداس که سال 2005 به بازار اومده بعد از 15 سال طرفداران راب هالفورد رو خوشحال کرده. هالفورد که توی آلبوم Painkiller آخرین حضورش رو با جوداس تجربه کرده بود توی این آلبوم دوباره جای تیم اونز رو گرفته . همونطور هم که میدونید اونز الان رفته توی گروه Iced Earth . آلبوم آخر Iced Earth هم به نظر من زیاد بد نبود. حالا یه خورده از ناسیونالیست بازیها و سرود ملی زدن و آهنگ تبلیغاتی برای 11/9 خوندن بگذریم در مجموع در استانداردهای این گروه کار قابل قبولی بود. (حالا طرفدارای Iced Earth میان ما رو میزنن)
اما زیاد دور نشیم برگردیم سر همین آلبوم جوداس . به نظر من توی این آلبوم ترکیبی از کل فعالیت جوداس در 25 – 30 سال اخیر رو میشه دید. هرچند که راب هالفورد هم یه خورده به اقتضای سن و گذشت زمان صداش صلابت سابق رو نداره و به اندازه قدیم جیغ نمیزنه ولی کماکان صداش جذابه. از نظر موسیقی هم توی این آلبوم تلفیقی از کل استایلهای جوداس رو میشه دید:
از آهنگهای فوق العاده سریع و سنگینی که شاید یک جورایی شما رو یاد آلبوم painkiller کلاسیک شده بندازن مثل Judas is Rising که شروع کننده آلبومه و یا Demonizer که واقعا نمونه کاملی از فرمول آهنگهای پریسته تا آهنگهای آرومتری نظیر worth fighting for که ملایمتره و حتی آهنگی مثل revolution که در واقع اولین سینگل آلبوم بود ولی به مراتب میشه جزو کارهای ضعیف تر این آلبوم به حسابش آورد. در مجموع این آلبوم یه کار قابل قبول به حساب میاد. لااقل به نظر من. شاید این اثر در دراز مدت یه کار کلاسیک مثل Painkiller یا Ram it down به حساب نیاد ولی درنوع خودش آلبوم خوبیه.
Rate : 3.5 / 5
Fav. Track : Judas is Rising
اما دومین آلبوم امروز
Iron Maiden – The Dance of Death
بعد از اینکه بروس دیکنسون در ابتدای قرن 21 به گروه برگشت و بازگشتش مصادف شد با بازگشت گیتاریست سابق ، آدرین اسمیت همه انتظار یک آلبوم فوق العاده و بازگشتی قوی رو از میدن داشتن که این اتفاق با آلبوم Brave new World افتاد. این آلبوم چه از نظر فروش و چه از نظر موفقیت در اجراهای زنده و تور یک کار موفق بود و اونقدر هم بین هوادارهای گروه مورد پسند قرار گرفت که اکثریت آلبومهای virtual xi و x factor رو فراموش کردن و با خیال راحت منتظر شدن تا آلبوم follow up این آلبوم هم که dance of death باشه موفق باشه. به نظر من و خیلیهای دیگه dance of death این انتظار رو براورده نکرد. اگرچه این آلبوم در مجموع کار قبول قبولیه ولی وجود آهنگهایی مثل wildest dreams , new frontiers دقیقا نمونه هایی از آهنگهای filler هستن که هیچ چیز جدیدی چه موزیکال و چه لیریکال توشون دیده نمیشه. البته در همین آلبوم آهنگهای خوبی هستن نظیر paschendale و یا no more lies که کارهای قابل قبولی هستن. به خصوص اولی که از اون آهنگهاییه که شاید در شروع چندان آدم رو جذب نکنه ولی بعد از یه مدت معلوم میشه چیه . برای من که در شروع این طور بود. در مجموع این آلبوم هم برای من جذابه ولی نه به اندازه brave new world که به نظر من بعد از seventh son of seventh son بهترین آلبوم گروه در 15 سال اخیر به حساب میاد.
Rate : 3.5 / 5
Fav. Tracks : Rainmaker , Paschendale

خب اما چند تا هم خبر بهتون بدم :
1- اجرای جدید تور G3 که تنها یک شب و در توکیو بوده با حضور جو ستریانی ، استیو وای و جان پتروچی فردا 25 اکتبر release میشه . می تونید تیزرش رو اینجا ببینید
2- گروه nightwish هم خواننده اش tarja رو انداخت بیرون . انگار خیلی با هم مشکل داشتن. برای خوندن متن کامل نامه ای که توی سایتشون هست میتونید به سایتهایی نظیر blabbermouth.net مراجعه کنید.
3- برای کسانی که گیتار و یا بیس یا حتی درامز میزنن ، نسخه جدید برنامه guitar pro ورژن 5 توی ماه نوامبر عرضه میشه . یکی از جدیدترین و اصلی ترین قابلیتهای این نسخه افزوده شدن امکانی به اسم RSE به اختصار Real Sound Engine هستش که صدای میدی رو فوق العاده بهبود میده. برای کسانی که با فایلهای soundfont و فرمتهای اون نظیر sf2 آشنایی دارن باید بگم یه چیزی تو همون مایه هاست . یک سری بحث و review در این مورد رو هم می تونید با کمی گشتن توی اینترنت گیر بیارید چون الان لینکش دم دستم نیست !
فعلا همین تا بعد ... مطلب را به بالاترین بفرستید:

 
Yeah I know, It’s been a while !
خب بعد از یه مدت نسبتا زیاد من برگشتم. اول از همه از تمام دوستانی که توی این مدت به اینجا سر زدن و چیز جدیدی ندیدن عذرخواهی میکنم. بگذارید به حساب گرفتاریهای روزمره ...



خب اما قسمت دوم بررسی دیسک دوم Six Degrees

V. Solitary Shell

He seemed no different from the rest
Just a healthy normal boy
His mama always did her best
And he was daddy's pride and joy

مورد این ترک هم دچار روان پریشیه . هرچند که در خطوط اول متن بیان میشه که در سالهای آغازین زندگیش پسر نرمالی بوده.

He would daydream in and out of his own world
but in every other way he was fine

اما باز در خطوط پایین تر مشخص میشه که این مورد هم مواردی مانند کم حرفی، قطع ارتباط با افراد دیگه – رویاپردازی و ... رو در خودش داره و حتی در بعضی مواقع ممکنه برای شخص خودش هم خطرناک باشه و به خودش آسیب های جسمی وارد کنه

As a man he was a danger to himself
Fearful and sad most of the time
He was drifting in and out of sanity
But in every other way he was fine

این آهنگ توی کنسرت بودوکان و همینطور تورهای آلبوم زده شده و جدیدا هم پتروچی از یه گیتار double neck برای اجرای این کار استفاده میکنه که یکی از نک ها 12 سیم و دیگری عادی و 6 سیمه.

VII . About to Crash (Reprise)
خب اما مجددا بازگشت به اولین شخصیت. اما در این آهنگ از دید اول شخص و از زاویه خود بیمار صحبت میشه . یه چیزی تو مایه های Goodnight Kiss .

I feel strong
I've got a new sense of elation
Boundless energy
Euphoria fixation

شخصیت خودش رو قوی و نیرومند احساس میکنه، توی این کار هم نمونه های استفاده از تم های مشابه به تم های موسیقیایی آهنگ About to Crash دیده میشه. هرچند که به نظر میاد در این کار کمک بیشتری به شخصیت شده تا با بیماریش مبارزه کنه .

Even though I get so high
I know that I will never fly
And when I fall out of the sky
Who'll be standing by
Will you be standing by

موضوع جالب اینجاست که در عین اینکه شخصیت کاملا حالت دو شخصیتی داره و از طرفی احساس میکنه که هرکاری بخواد میتونه بکنه ولی از اون طرف هم این حس رو داره که کاملا شکست ناپذیر نیست و شاید همین موضوع به نوعی به این معنی باشه که ممکنه یک روزی بهبود پیدا کنه . شاید هم من دارم زیادی OVERANALYZE میکنمش!

VIII. Losing Time/Grand Finale
خب اما آخرین پارت این آهنگ طولانی. خیلی از تمهای موسیقی این آهنگ در آهنگ Overture دیده میشه که البته طبیعی هم هست. به نظر من یکی از بهترین پارتهاست. چه از نظر موسیقی و چه از نظر متن. توی این کار با دختری طرفیم که دچار MPD یا همون Multiple Personality Disorder شده! چیزی که شاید بشه اختلال شخصیتی ترجمش کرد. حالتی که در یک انسان واحد چندین و چند شخصیت متفاوت ، قوی ، ضعیف ، شجاع ، ترسو و ... زندگی میکنن و در زمانهای مختلف دیده میشن. قهرمان این آهنگ کسیه که مورد اهمیت دیگران نیست و خودش هم چندان اهمیتی به این موضوع نمیده :

She dresses in black everyday
She keeps her hair simple and plain
She never wears makeup
But no one would care if she did anyway

البته این قسمت اول گویای مشکل طرف نیست ولی اینجا قشنگ با پاراگراف بالا جوره

She doesn't recall yesterday
Faces seem twisted and strange
But she always wakes up
Only to find she'd been miles away

اونقدر شخصیتها دچار تغییر میشن که این بیمار نه فرصت میکنه با کسی آشنا شه و نه حتی چیزی از قبل به یاد بیاره !

Absence of awareness
Losing time
A lapse of perception
Losing time

نبود هشیاری ، اختلال در ادراک و دریافت محیط اطراف . به معنای واقعی "از دست دادن زمان" چیزیه که این شخصیت دچارشه. اما در نهایت شخصیت ما راهی برای مبارزه با این حالت به دست آورده . اون هم بیخیال بودن و اهمیت ندادن به اطرافه تا لااقل راجع به چیزی که از دست میده رو بی اهمیت بدونه . نمونه دیگه ای از درست بودن متن آغازین آهنگ در مورد آرایش نکردن و اینا :

Wanting to escape
She had created a way to survive
She learned to detach from herself
A behavior that kept her alive

خب اینجا به نظر من جاییه که این آهنگ تموم میشه و وارد آخرین پارت یا Grand Finale میشیم. جایی که در واقع کلیت این ترک طولانی (کل دیسک) جمع بندی میشه : از اون جمع بندی هایی که به نظر من این گروه توش فوق العاده کار میکنه . دقت کنید به متن پایانی این قسمت :

Deception of Fame یا فریب شهرت – اشاره به تلاش پزشکها توی The Test that Stumped them All

Vengeance of War این که دیگه معلومه – War inside my head

Lives torn apart اشاره به مادر و دختر آهنگ Goodnight Kiss

Losing Oneself اشاره به Losing Time

Spiraling Down اشاره به آهنگ و شخصیت About to Crash

Feeling the Walls Closing in اشاره به Solitary Shell

A Journey to find , the answers inside , our illusive mind…

تا بعد... مطلب را به بالاترین بفرستید: