مهم نیست که خبری از نور پردازیهای وحشتناک تورهای The Delicate sound of Thunder و Pulse نبود
مهم نیست که به جای یه تیم 10-11 نفره فقط 5-6 نفر روی Stage بودن
مهم نیست که به جای یه Setlist طولانی فقط 4 تا آهنگ Breathe , Money , Wish You Were Here , Comfortably Numb اجرا شه.
مهم نیست که دیگه از پیکاپهای EMG روی گیتار فندر گیلمور خبری نیست. حتی این هم مهم نیست که Gilmour موهاش ریخته باشه و چاق و بد هیکل شده باشه.
و درنهایت حتی اینکه یکی دو تا جا صدای Feedback دیستورشن هم شنیده شد و یه خورده ضایع بازی شد هم مهم نیست .

این مهمه که راجر واترز ، دیوید گیلمور ، ریچارد رایت و نیک میسون یک بار دیگه در کنار هم ، روی یک استیج تحت نام پینک فلوید با هم کار کردن . مهم اون هیجانی بودد که واترز روی استیج داشت و به همراه خوندن گیلمور لب خونی میکرد . مهم لبخندهایی بود که گیلمور و میسون و اترز به هم میزدن.مهم سولو زدنهای همیشگی گیلمور بود که با اینکه 343872974832 تا نت در دقیقه نمیزنه ولی با یک گام مینور پنتاتونیک عادی همیشه کاری کرده که از پس هیچ کس برنیومده !

مهم اتفاقی بود که افتاد .بعد از 21 سال ... اتفاقی که هیچ وقت فکر نمیکردم یک روزی رخ بده .

Pink Floyd - The One in the universe مطلب را به بالاترین بفرستید: